-  در آمریکا جمعاً حدود 800 باغدار پسته وجود دارد. سطح زیر کشت متعلق به هر باغدار از چند هکتار تا چندین هزار هکتار متغیر است.

[با احتساب سطح زیر کشت مثمر بالغ بر 55 هزار هکتار و سطح زیر کشت غیر مثمر بالغ بر 31 هزار هکتار، متوسط مالکیت هر باغدار بیش از 100 هکتار می باشد. ]

-  در آخرین مرحله از فرآوری تر، پسته ها به سیلوهای ذخیره و هوادهی منتقل شده تا در زمان نیاز از سیلوها خارج شوند. در این سیلوها، جهت تکمیل عملیات خشک کردن، با دمیدن هوای محیط، رطوبت پسته ها به 5 درصد کاهش می یابد. لازم به ذکر است که به طور کلی خشک کردن پسته به روشهای زیر انجام می پذیرد :خشک کردن در آفتاب ،خشک کردن با هوا در فضای مناسب،خشک کردن دو مرحله ای شامل خشک کردن با هوای گرم تا رسیدن به رطوبت 12 درصدی و در ادامه خشک کردن با هوا در فضای بسته تا رسیدن به رطوبت 6-5 درصد ،خشک کردن یک مرحله ای با هوای گرم .
-    بطور معمول ظرفیت هر سیلو حدود 500 تن است. هر سیلو ممکن است حاوی پسته های متعلق به 1 تا 70 باغدار متمایز باشد. حال آنکه فرآوری کنندگان منشأ پسته ورودی به هر سیلو را در دفاتر خود ثبت و نگهداری می نمایند. همچنین ممکن است محصول سال های متوالی در سیلوها روی هم ریخته شوند، گرچه این رویه در حال منسوخ شدن است؛
فرآوری خشک
-   فرآوری خشک پسته ها با جداسازی اشیاء خارجی باقیمانده ،بوسیله دستگاه حوض بادی آغاز می گردد؛
-   سپس پسته های دهن بست از خندان توسط دستگاه جداکن سوزنی تفکیک می گردند؛
-    در مرحله بعد، از غربال جهت درجه بندی پسته ها بر اساس اندازه استفاده می شود؛
-  پسته ها پیش از تفکیک چشمی و دستی توسط کارگران، از درون دستگاه های جدا ساز با چشم الکترونیکی عبور می کنند و دانه های لکه دار از محصول اصلی خارج می شود .
برشته کردن و بسته بندی